Skąd się wziął kryzys finansowy w USA?

Przeczytaj także: Kryzys w strefie euro uderzy w USA?

Nadpłynność finansowa sektora bankowego pojawiła się w latach 2002-2004. Nie byłoby to problemem, gdyby polityka pieniężna prowadzona przez FED (System Rezerwy Federalnej Stanów Zjednoczonych) była kontynuowana tak, jak to miało miejsce wcześniej. W momencie pojawienia się nadpłynności nie nastąpiło odpowiednio wczesne zacieśnianie polityki monetarnej, lecz jeszcze większe jej poluźnianie poprzez obniżkę stóp procentowych. Władze monetarne z pewnych względów odbiegły od drogi funkcjonowania polityki monetarnej opartej na regule Taylora.

Nadpłynność sektora poprzez dostęp do taniego pieniądza przełożyła się na wzrost budownictwa mieszkaniowego. Boom w tej branży przypadł na lata 2003-2005. W tym okresie bardzo rozpowszechnione okazały się pożyczki pod hipoteki ze zmienną stopą procentową, co stało się jedną z przyczyn późniejszych okresów spłat długów przy wyższym oprocentowaniu.

Pieniądz był tani i łatwy do pozyskania. Rząd Stanów Zjednoczonych wspierał rozwój branży poprzez programy mające na celu posiadania mieszkań na własność. Działania te sprzyjały obniżeniu poziomu kontroli ryzyka związanego z udzielaniem kredytów typu subprime. Za tymi działaniami szedł coraz większy popyt na nieruchomości mieszkalne, który windował ceny do poziomów przekraczających wartość rzeczywistą.
W pewnym momencie boomu doszło do sytuacji wzmożonego zawieszania spłat długów przez kredytobiorców, nie tylko ze względu na brak możliwości opłacenia wysokich odsetek, ale również zaniku motywacji do spłacania rat. Dłużnicy banków zaczęli odczuwać, że cena kredytów znacznie przekracza wartość ich nieruchomości, więc utracili chęci do pracy na rzecz spłaty długu.

To jednak nie koniec przyczyn, które skumulowane wywołały tornado na rynkach finansowych. Problemy zostały zwielokrotnione poprzez przenoszenie ryzyka związanego z udzielanymi kredytami subprime na wierzycieli wtórnych w procesie sekurytyzacji długu na obligacje zabezpieczone hipotekami. Agencje ratingowe nie doceniły ryzyka jakie te papiery ze sobą niosły. Na dobrą sprawę mało kto widział, czy i które z tych papierów są wysoce ryzykowne. Do dzisiaj nie wiadomo, które banki, gdzie i ile posiadają tak zwanych „toksycznych” aktywów w swoich bilansach.