Rekomendacja U: czy banki zarobią na bancassurance?

Przeczytaj także: Rekomendacja U zmusi banki do ustępstw

Z kolei wynagradzanie banku, jako ubezpieczającego, w przypadku umów ubezpieczenia na rachunek osoby trzecie (najczęściej będą to tzw. ubezpieczenia grupowe), regulowane jest Rekomendacją 7.4. „W sytuacji, gdy bank występuje jako ubezpieczający, może otrzymywać wyłącznie ekwiwalent za czynności związane z obsługą umowy ubezpieczenia. Ekwiwalent ten powinien odpowiadać kosztom związanym bezpośrednio z wykonaniem określonej czynności na rzecz klienta i może być opłacany wyłącznie przez klienta”.

Rozwinięcie tych postanowień znalazło się w Rekomendacji 17.1. „W sytuacji, kiedy bank występuje jako ubezpieczający, bank może otrzymywać zwrot kosztów czynności związanych z zawarciem i obsługą umowy ubezpieczenia wyłącznie w zakresie odpowiadającym rzeczywistym kosztom z tego tytułu. W takim przypadku bank powinien dokonać stosownych ustaleń w bezpośredniej relacji pomiędzy nim a klientem banku (ubezpieczonym), np. poprzez zawarcie ponoszonych przez klienta kosztów z tego tytułu, w marży umowy kredytu lub w drodze odrębnej umowy o objęcie klienta ochroną ubezpieczeniową w ramach umowy ubezpieczenia na cudzy rachunek”. Dodatkowo wszelkie takie należności być określone wprost i nie powinny być uzależnione od wysokości składki lub świadczeń wypłacanych z tytułu umowy ubezpieczenia (Rekomendacja 17.2.).

Treść przytoczony wyżej trzech rekomendacji wyraźnie wskazuje na to, że banki działające jako ubezpieczający, nie powinny w ogóle zarabiać na oferowanym ubezpieczeniu. Z jednej strony nie mogą pobierać w takim wypadku wynagrodzenia od zakładu ubezpieczeń (ekwiwalent może być opłacany jedynie przez klienta), a z drugiej strony - ekwiwalent ten powinien odpowiadać kosztom związanym bezpośrednio z wykonaniem określonej czynności na rzecz klienta i w zakresie odpowiadającym rzeczywistym kosztom z tego tytułu. W praktyce banki zostaną więc pozbawione dodatkowych dochodów z tytułu oferowania lub obsługi umów ubezpieczenia dostępnych w modelu grupowym.

Trudno zgodzić się z tezą, że tego rodzaju regulacje, jak omówione wyżej, tak dalece ingerujące w swobodę działalności gospodarczej, mają cokolwiek wspólnego z dobrymi praktykami ostrożnego i stabilnego zarządzania bankiem, a w świetle art. 137 Prawa bankowego tylko tego mogą dotyczyć rekomendacje KNF. Pozostaje mieć nadzieję, że mimo prób ręcznego sterowania rynkiem, co nigdy nie kończy się niczym dobrym, ten sam rynek znajdzie odpowiednie rozwiązania eliminujące „radosną urzędniczą twórczość”.

Piotr Czublun, radca prawny, partner w