Wsparcie dla biznesu: jak wyjść z inwestycji w start-up?

Przeczytaj także: 8 sposobów na to, jak nie pozyskać inwestora

Dla inwestora finansowego możliwość wyjścia z dokonywanej inwestycji jest kwestią kluczową, która decyduje o tym, czy inwestycja w ogóle zostanie dokonana. Dlatego też staranne przygotowanie się przez obydwie strony (czyli także przez samego przedsiębiorcę) do przyszłej zmiany struktury wspólników i wyjścia z inwestycji przez inwestora jest gwarancją satysfakcjonującego zakończenia ich współpracy. Natomiast brak zwrócenia należytej uwagi na te zapisy przez przedsiębiorcę może powodować negatywne skutki i konieczność poddania się surowym rygorom umowy inwestycyjnej. Dokładne przygotowanie się do negocjacji umowy inwestycyjnej w tym zakresie, wymaga nie tylko ochrony własnego interesu, lecz także uwzględnienia uzasadnionych oczekiwań inwestora finansowego jako drugiej strony takiej umowy.

Inwestor branżowy a inwestor finansowy – odmienne cele i odmienne modele współpracy

Omawiając zagadnienie wychodzenia z dokonywanej inwestycji konieczne jest rozróżnienie pomiędzy dwoma podstawowymi rodzajami inwestorów - branżowymi i finansowymi. Inwestor branżowy jest podmiotem, który bezpośrednio działa w tej samej branży co start-up. Przykładem inwestycji dokonywanej przez inwestora branżowego będzie np. objęcie akcji przez operatora telekomunikacyjnego w start-upie dostarczającym oprogramowanie dla tego sektora. Podobnie inwestycją branżową będzie inwestycja dokonana przez producenta gier w spółkę zakładaną przez informatyków skupiających się na tej działalności. Głównym celem takiej inwestycji jest przeważnie wykorzystanie nowego pomysłu i jego integracja z dotychczasową działalnością inwestora branżowego.

Sytuacja przedstawia się odmiennie w przypadku inwestora finansowego, gdzie podstawowym, jeśli nie jedynym celem dokonywanej inwestycji, jest sprzedaż posiadanych akcji po upływie określonego czasu i za cenę gwarantującą uzyskanie odpowiednio wysokiej stopy zwrotu, która zrekompensuje poniesione wcześniej ryzyko. Odnośnie do przedsięwzięć na wczesnym etapie rozwoju, typowymi przykładami inwestorów finansowych są Aniołowie Biznesu, Fundusze Zalążkowe (seed capital), a także Fundusze Venture Capital oraz Fundusze Wzrostowe (growth capital).

Przy negocjacjach z potencjalnym inwestorem finansowym warto mieć powyższą okoliczność na względzie. Po pierwsze będzie ona stanowić ważny punkt negocjacji i zapisów w umowie inwestycyjnej. Po drugie natomiast rozważając związanie się naszego przedsięwzięcia z inwestorem finansowym, trzeba mieć świadomość, iż jest to związek, w którym z założenia w pewnym momencie nastąpi rozstanie, a jego uprzednie przygotowanie może nie tylko zaoszczędzić późniejszych rozczarowań, lecz także odbyć się z korzyścią dla wszystkich zainteresowanych.

Najczęstsze przyczyny wyjścia z inwestycji, to:

• osiągnięcie końcowego terminu inwestycji;
• osiągnięcie wymaganej (założonej) stopy zwrotu na kapitale;
• zakończenie okresu, na który dany fundusz został powołany;
• osiągnięcie przez spółkę, będącą przedmiotem inwestycji, rozmiarów uzasadniających jej sprzedaż kolejnemu inwestorowi (bądź wprowadzenie jej na giełdę);
• likwidacja spółki będącej przedmiotem inwestycji.