Donald Trump dotrzymał słowa

Oczywiście istnieje pozytywny scenariusz, gdzie punktowe ograniczenia dla wymiany handlowej nie uderzą szybko we wzrost gospodarczy, ale za to przyniosą wzrost inflacji (droższe towary z importu lub krajowe zamienniki), co z zadowoleniem przyjmą banki centralne. Osobiście nie dawałbym takiemu scenariuszowi wysokich szans. Z drugiej strony rynki nie muszą od razu popadać w spiralę paniki, ale bez wątpienia miesiąc miodowy dla rajdu ryzykownych aktywów się skończył i przechodzimy do selektywnej oceny. W G10 dalej widzę zagrożenia dla CAD, AUD, ale też GBP (przy usunięciu wizji silnego ożywienia pozostają tylko obawy o kształt Brexitu). Dobre warunki powinny zostać dla JPY i EUR (nawet jeśli EBC nie daje świeżego impulsu do aprecjacji).

W przypadku USD obraz pozostaje mieszany. Trump jest problemem, ale za to awersja do ryzyka będzie sprzyjać odwracaniu krótkich pozycji w USD, jakie były budowane na przełomie roku. O bilansie zadecyduje inflacja, a mianowicie, czy zostanie przebudzona przez zakłócenia importu, albo czy znajdzie wsparcie w presji płacowej? W tej drugiej kwestii odpowiedź możemy dostać dziś po południu przy publikacji raportu z rynku pracy USA. Styczniowy raport przyniósł silny skok płac o 0,3 proc. m/m, który podbił roczną dynamikę do 2,9 proc., najwyżej od czasu kryzysu finansowego. To przebudziło obawy, że presja inflacyjna jest silniejsza niż się dotychczas wydawało, a Fed może mieć więcej pola do zacieśniania monetarnego. Ale styczniowe dane były częściowo zawyżone przez czynniki jednorazowe, a mianowicie gorsze warunki pogodowe ograniczały liczbę przepracowanych godzin, co zmniejszało udział w statystykach osób najmniej zarabiających (rozliczanych godzinowo). W lutym lepsza pogoda powinna przynieść odwrotny efekt, stanowiąc ryzyko niższego od oczekiwań wyniku (prog. 0,2 proc. m/m, 2,8 proc. r/r). Do tego dochodzą silne efekty bazy (wzrost o 0,3 proc. m/m w lutym 2017 r.) oraz niewykluczone rewizje w dół danych styczniowych. Spadek dynamiki rocznej poniżej 2,8 proc. stanowi najpoważniejsze ryzyko dla negatywnego odbioru raportu. Biorąc pod uwagę ostatni wyraźny wzrost rentowności obligacji skarbowych USA, oczekiwań względem ścieżki polityki Fed oraz odbicie dolara, rynek będzie teraz bardziej wrażliwy na rozczarowanie. W przypadku silniejszych danych droga do bardziej jastrzębiej wyceny aktywów amerykańskich jest ograniczona – rynek w pełni dyskontuje podwyżkę stopy rezerw federalnych w marcu, a z podwyższeniem oczekiwań na resztę roku może czekać do posiedzenia FOMC 20-21 marca. Stąd uważamy, że dobre dane mogą nie wystarczyć, by dać wyraźny impuls umacniający USD.

Wczoraj od EBC dostaliśmy jastrzębią modyfikację komunikatu, po której nastąpiła wyważona konferencja prezesa Draghiego. Prezes zrobił wiele, aby zamknięcie drogi do ponownego rozszerzania skupu aktywów nie został odebrane jako rychły koniec QE (opcja wydłużenia czasu trwania pozostała). Powiedział, że decyzja była jednomyślna, a Rada nie dyskutowała o innych zmianach. Konstruktywnie wyrażał się o perspektywach wzrostu gospodarczego, ale dla złagodzenia przekazu zasygnalizował, że „w kwestii inflacji nie można jeszcze ogłosić zwycięstwa”. Razem stwarza to obraz, gdzie EBC drobnymi krokami zmierza w kierunku normalizacji, co ukontentuje długoterminowych graczy kupujących EUR od połowy ubiegłego roku. Ale jednocześnie Draghi dał sygnał, że na najbliższe miesiące (pewnie do czerwca) EBC przyjmie bierną postawę, co implikuje, że przynajmniej z tego kanału EUR nie dostanie prędko nowego impulsu.

Wszystkie opinie i prognozy przedstawione w niniejszym opracowaniu są jedynie wyrazem opinii autorów w dniu publikacji.