Co zrobił WIBOR po posiedzeniu RPP?

Przeczytaj także: RPP obniżyła stopy procentowe. Ile zyskają kredytobiorcy?

Mimo pozostawienia przez Radę Polityki Pieniężnej oficjalnych stóp procentowych na niezmienionym poziomie, po marcowym posiedzeniu w dół poszły jednak stawki rynku międzybankowego, stanowiące podstawę wyliczania kosztu kredytów oraz oprocentowania niektórych rodzajów obligacji. WIBOR 3-miesięczny obniżył się z 1,72 do 1,71 proc., a 6-miesięczny z 1,81 do 1,8 proc. To zmiana symboliczna, mająca niewielkie praktyczne znaczenie, bowiem jej konsekwencje dla kredytobiorców będą ledwie dostrzegalne. Dla przykładu, w przypadku kredytu wynoszącego 100 tys. zł odsetki w skali roku zmniejszą się o 10 zł, czyli miesięczna rata będzie niższa o 83 grosze (pomijając dla uproszczenia efekt wynikający ze spłat kapitału). O tyle mniej odsetek otrzyma także posiadacz obligacji, których oprocentowanie zależne jest od wysokości stawek WIBOR, czyli głównie papierów dłużnych firm oraz 3-letnich obligacji skarbowych (TOZ).

Na tę symboliczną zmianę warto jednak zwrócić uwagę z dwóch powodów. Po pierwsze, jest to już drugi na przestrzeni kilku miesięcy spadek wysokości 3-miesięcznej stawki WIBOR. Pierwszy miał miejsce w grudniu ubiegłego roku i wynosił także jedną setną punktu procentowego (z 1,73 do 1,72 proc.). Po drugie, wcześniej stawka pozostawała bez zmian przez dwanaście miesięcy, a wysokość WIBOR 6-miesięcznego stała w miejscu przez piętnaście miesięcy, mimo że w tym czasie inflacja wzrosła momentami o 2,5 punktu procentowego (z zera w listopadzie 2016 r. do 2,5 proc. w listopadzie 2017 r.).

Można przypuszczać, że obecnie wchodzimy w okres większej zmienności rynkowego kosztu pieniądza, a więc częstszych zmian wysokości stawek WIBOR, mimo wyraźnej deklaracji Adama Glapińskiego, przewodniczącego RPP i prezesa NBP, z której wynika że oficjalne stopy procentowe mogą pozostać na niezmienionym poziomie nawet do końca 2020 r., a więc jeszcze przez trzy lata. Deklaracja ta jest bowiem warunkowa, czyli odnosi się do obecnej sytuacji i aktualnych prognoz.

Co prawda w najbliższym czasie dość prawdopodobna jest kontynuacja spadkowej tendencji stawek WIBOR, to jednak nie wydaje się, by mogły one obniżyć się więcej niż o 1-2 setnych punktu procentowego, a tym bardziej wrócić do 1,67 proc. w przypadku WIBOR 3-miesięcznego i 1,74 proc. dla WIBOR 6-miesięcznego, a więc poziomów notowanych w pierwszej połowie 2016 r. W marcowej projekcji, analitycy Departamentu Analiz Ekonomicznych NBP obniżyli prognozę górnego poziomu inflacji na 2019 r. z 3,7 do 3,6 proc., co utwierdza przedstawicieli RPP w przekonaniu, że obecna wysokość stóp procentowych jest właściwa. Kolejne projekcje, czyli lipcowa lub listopadowa, mogą jednak przynieść zmiany prognoz, podążające za zmieniającymi się warunkami. Nie można zaś wykluczyć, że będą one musiały uwzględnić ponowny powrót presji inflacyjnej, a co za tym idzie mogą wpłynąć na zmianę nastawienia Rady Polityki Pieniężnej, skracając perspektywę podwyżki stóp procentowych. Konsekwencją byłby prawdopodobnie wzrost stawek WIBOR.

Przy okazji warto także zwrócić uwagę na nietypowe, utrzymujące się jednak już od dwunastu miesięcy zjawisko, polegające na tym, że stawki WIBOR pozostają poniżej wskaźnika inflacji, a więc są realnie ujemne. Wcześniej w dotychczasowej historii z taką sytuacją mieliśmy do czynienia jedynie przez krótki okres od marca do maja 2011 r. Utrzymywanie przez RPP stóp procentowych na rekordowo niskim poziomie przy jednoczesnym wzroście inflacji utrwala taki stan rzeczy i nie należy się spodziewać jego zmiany.

Roman Przasnyski, Główny Analityk