Straddle: strategia niezależna od trendu

Przeczytaj także: Eksport czy import, czyli opcje put i call

Jedynym warunkiem zainkasowania profitów jest zdecydowane przesunięcie ceny aktywa bazowego (przy długim straddle) lub minimalny brak zmienności (przy krótkim straddle). Każdorazowo, nie ma znaczenia kierunek ruchu, lecz jego skala.

Podkreślę to raz jeszcze – straddle zależy nie od kierunku zmiany ceny aktywa bazowego, ale od skali tego ruchu. Poniżej konkretne przykłady ilustrujące różnice między strategią krótki straddle a jej „długim” odpowiednikiem.

Krótki straddle

Charakterystyczny „stożek” uzyskuje się przez sprzedaż dwóch opcji, jednej typu put i jednej typu call wybierając ceny wykonania na tym samym poziomie, najlepiej równej obecnej cenie aktywa bazowego. Krótki straddle nie jest wyjątkiem od zasady, która mówi, że maksymalny zysk krótkiej strategii opcyjnej to premia otrzymana za daną strategię.

Inwestor, który sprzedaje opcję call i opcję put (załóżmy, że są to opcje na 100 akcji spółki ZYX) ze strike ustawionym na 100 PLN otrzyma sumę ich premii. Dla uproszczenia załóżmy, że opcja call kosztuje 6 PLN za jedną akcję (w sumie 600 PLN), a opcja put – 5 PLN za jedną akcję (500 PLN za opcję). W przeliczeniu na jedną akcję zysk inwestora wyniesie 11 PLN, jeśli w dniu zamknięcia struktury cena aktywa bazowego będzie równa strike’om. Wówczas obie opcje będą mogły zostać zrealizowane, negując wzajemnie swój skutek – inwestor będzie musiał kupić akcje od nabywcy opcji put i sprzeda je nabywcy opcji call.

Ewentualnie, może zdarzyć się, że nabywca tylko jednej z tych opcji zdecyduje się wykonać swoje prawo – wówczas wystawca będzie musiał „wyczyścić” swoją pozycję zawierając natychmiast odwrotną transakcję na rynku.

Dodam w tym miejscu, że straddle jest strategią delta-neutralną (wkrótce ukaże się artykuł traktujący o tzw. współczynnikach greckich, czyli parametrach charakteryzujących opcję), co znaczy właśnie tyle, że jej zyskowność nie zmienia się w zależności od kierunku ruchu.