Fundusze hedgingowe - ryzyko czy łatwy zarobek?

Przeczytaj także: Fundusze inwestycyjne: wzrost aktywów w 2007 r.

Od ponad roku minister finansów tego państwa – Peter Steinbruck – usiłuje przekonać kraje członkowskie oraz USA, że konieczne jest dobrowolne przyjęcie kodeksu postępowania dla funduszy hedgingowych. Pierwszą poważną próbę przeforsowania takiego rozwiązania podjął on podczas majowego spotkania ministrów finansów państw Wspólnoty. Nie doszło wówczas do przyjęcia jego propozycji. Wydano wprawdzie oświadczenie, w którym ministrowie finansów krajów Unii przestrzegają inwestorów przed zbyt pochopnym wchodzeniem w takie fundusze, jednocześnie jednak komisarz ds. rynku wewnętrznego Unii złagodził wymowę tego dokumentu. Uznał bowiem, że wystarczającą formą regulacji hedgefundów jest działający obecnie wewnętrzny system kontroli oraz samoregulacja. Mimo to Peter Steinbruck zamierza powrócić do tego tematu podczas październikowego spotkania ministrów finansów grupy G8. Wielce prawdopodobne, że przy poparciu Europejskiego Banku Centralnego będzie starał się przeforsować pomysł utworzenia rejestru pozycji zajmowanych przez fundusze, co miałoby pomóc w zidentyfikowaniu koncentracji kapitału. Szanse na poparcie tego pomysłu są jednak niewielkie. Większość ministrów krajów G8 uważa, że taki instrument mógłby stworzyć niebezpieczeństwo nadużywania interwencji na rynkach przez organy nadzoru.

Ta niemiecka krucjata przeciwko hedgefundom jest pokłosiem czarnej legendy, jaka narosła wobec tych instytucji w ostatnich latach. Przypomnijmy, że istotą obecnych na rynku od połowy ubiegłego wieku (pierwszy taki fundusz założył w 1949 r. Alfred Jones) funduszy hedgingowych jest inwestowanie w różnorodne instrumenty przy zachowaniu niskiej korelacji z tradycyjnymi klasami aktywów – akcjami czy obligacjami. Są to więc inwestycje alternatywne wykorzystujące głównie gry na rynkach terminowych, stosowanie krótkiej sprzedaży czy też transakcje arbitrażowe.

Ale prawdziwym wyróżnikiem i solą w oku niektórych finansistów jest brak ograniczenia zarządzających przez limity oraz techniki inwestycyjne. Wynika to właśnie z braku uregulowań funkcjonowania takich funduszy, ale jednocześnie daje szanse na osiąganie zysków absolutnych – niezależnych od uwarunkowań rynkowych. Ogranicza to z jednej strony zyski hedgefundów podczas hossy, ale z drugiej strony uniezależnia je od strat wynikających z nadzwyczajnych, kryzysowych sytuacji. O skuteczności takiej strategii inwestujący w fundusze hedgingowe mogli przekonać się podczas takich wydarzeń jak I wojna w Zatoce Perskiej w 1990 r., kryzys azjatycki z 1997 r., kryzys na rynku rosyjskim z 1998 r. oraz po zamachach z 11 września 2001 r. Dało się wówczas wyraźnie zauważyć, że skutki tego rodzaju wypadków w dużo mniejszym stopniu uderzyły w fundusze hedgingowe, niż to miało miejsce w przypadku tradycyjnych instrumentów. Nic więc dziwnego, że w obecnej sytuacji na świecie, wynikającej min. z wojny z globalnym terroryzmem, klientami tych funduszy zaczęły być w dużym stopniu instytucje finansowe.