Credit Default Swap

Przeczytaj także: Jak można wykorzystać Credit Default Swap?

Przykład:
Inwestor kupił obligacje korporacji po cenie równej wartości nominalnej za kwotę 100 mln USD. Zabezpieczył się przed ryzykiem niewypłacalności emitenta poprzez zakup CDS-ów na ten dług, płacąc za nie 300 punktów bazowych (3 proc.) wartości nominalnej. Sytuacja korporacji uległa w późniejszym czasie drastycznemu pogorszeniu i w efekcie stała się ona niewypłacalna - jej obligacje były notowane po kursie 20 proc. Posiadacz CDS-ów przedstawia je wystawcy do realizacji i otrzymuje pełną kwotę należności 100 mln USD. Przekazuje jednocześnie wystawcy CDS posiadane obligacje.

W przypadku rozliczenia pieniężnego, kwota jaką będzie zobowiązany przekazać wystawca CDS-ów ich posiadaczowi wynosi:

100 mln USD x (100 proc. - 20 proc.) = 80 mln USD.

Inwestor sprzedaje jednocześnie posiadane obligacje na rynku, uzyskując dodatkowo 20 mln USD (20 proc. x 100 mln USD). Łącznie przychód uzyskany przez inwestora od wystawcy CDS-ów i ze sprzedaży obligacji wynosi 100 mln USD.

W obydwu przypadkach po uwzględnieniu kosztu zakupu CDS-ów inwestor otrzymuje netto 97 mln USD plus otrzymane wcześniej odsetki. Kwota 3 mln USD stanowi koszt ubezpieczenia inwestycji w obligacje korporacji. Jeżeli inwestor kupiłby CDS-y później, kiedy korporacja popadła w problemy finansowe, wówczas musiałby zapłacić za nie wyższą cenę. W tym przypadku teoretyczna cena CDS-ów wyniosłaby 80 mln USD.

Przychodem wystawcy CDS jest cena sprzedanych CDS-ów. Jeżeli sytuacja dłużnika nie ulegnie pogorszeniu w takim stopniu, przy którym CDS-y stają się wymagalne, zatrzymuje uzyskaną kwotę, która stanowi jego zysk.

CDS-y były jedną z głównych przyczyn kryzysu finansowego, jaki powstał w 2008 r. Zaważył na tym fakt, że podmioty przejmujące na siebie ryzyko kredytowe nie miały wpływu na proces odzyskiwania długów. Na polskim rynku finansowym CDS-y nie były praktycznie dostępne, co w znacznej mierze oszczędziło mu problemów.

Jan Mazurek