Jak inwestować w kontrakty na różnice kursowe?

Przeczytaj także: Internetowe platformy transakcyjne

Inwestowanie na rynku kontraktów na różnice polega na kupowaniu kontraktów (zajmowaniu długiej pozycji) lub ich sprzedawaniu (zajmowaniu krótkiej pozycji). Decyzja o wyborze pozycji zależy od indywidualnych przewidywań inwestora co do kierunku zmian cen aktywów bazowych. Otwarta pozycja może być zamknięta przez zajęcie pozycji przeciwnej w takim samym kontrakcie - długa pozycja jest zamykana poprzez zajęcie pozycji krótkiej, a krótka poprzez zajęcie pozycji długiej. Zajęcie pozycji w kontraktach na różnice nie wiąże się z obowiązkiem zakupu ani dostawy aktywów bazowych np. dostawy sztabki złota.

CFD mogą być wykorzystywane do gry spekulacyjnej, obliczonej zarówno na wzrost, jak i na spadek cen określonych aktywów, stanowiąc alternatywę dla tradycyjnych instrumentów finansowych czy strategii inwestycyjnych. Transakcje na kontraktach na różnice mogą być przeprowadzane na rynkach finansowych całego świata. W przeciwieństwie do kontraktów terminowych (ang. futures), kontrakty na różnice kursowe zazwyczaj nie posiadają określonej daty wygaśnięcia.

Dźwignia finansowa

Jednym z parametrów kontraktów na różnice kursowe jest dźwignia finansowa, która stanowi stosunek wartości kontraktu do wartości wymaganego depozytu zabezpieczającego. Im niższy udział depozytu w wartości kontraktu, tym dźwignia jest większa. Zatem kontrakty o dużej dźwigni finansowej pozwalają na zawieranie transakcji o dużych wartościach, bez dużych nakładów finansowych.

Wraz ze wzrostem dźwigni zwiększa się potencjalny zysk, jak również możliwa do poniesienia strata z inwestycji. Zatem inwestycje w kontrakty na różnice kursowe są obarczone podwyższonym ryzykiem, analogicznie jak w przypadku innych instrumentów pochodnych.

Kontrakty na różnice kursowe pozwalają na otwarcie pozycji adekwatnej do rzeczywistej transakcji przy inwestycji ułamka wartości transakcji. Inwestor może na przykład kupić równowartość 1000 akcji z wykorzystaniem CFD, wpłacając depozyt stanowiący jedynie 10 proc. wartości akcji. Pozostały kapitał może być zainwestowany w inny sposób. Zazwyczaj depozyt zabezpieczający stanowi 1-20% wartości kontraktu.

Istnieją również kontrakty na różnice kursowe, gdzie wymagany depozyt zabezpieczający jest wyższy – w krańcowym przypadku może wynieść 100%. W tym przypadku dźwignia wynosi 1:1, zatem ryzyko inwestycji jest takie samo, jak w przypadku kupowania lub krótkiej sprzedaży aktywów bazowych.

Na przykład transakcje PKO CFD można przeprowadzać z dźwignią 10:1, oznacza to iż deponując np. 40zł można otworzyć pozycję o wartości 400 zł. Zakładając, iż cena akcji to właśnie 40 zł, poprzez CFD możemy kupić (lub otworzyć pozycję na spadek) 10 akcji deponując środki o równowartości jednej.

Wyższe stawki depozytów zabezpieczających stosuje się dla aktywów bazowych charakteryzujących się podwyższonym ryzykiem inwestycyjnym, jak np. akcje o dużej zmienności kursów lub notowane na mniej płynnych rynkach.