Użytkownik "Eneuel Leszek Ciszewski" <p...@c...fontem.lucida.console:

> "Bydlę" j7ki6q$dqi$...@c...axelspringer.pl
>
>>> Największą zbrodnią jest zdradzić przyjaciela. - nie ma niejasności.
>
>> Zgoda.
>
> 'zbrodnia' (czy w lm. mnogiej 'zbrodnie') to słowo określający jakiś zbiór
> jednym (na dodatek szczególnym -- jakoś największym) z elementów tego
> zbioru jest coś, co ukrywa się pod pojęciem 'zdrada'
> tym elementem nie może być 'zdradzić', bo 'zdradzić' nie pasuje do
> natury tych elementów

Panie sędzio, ja tylko zabiłem. A "zabić" nijak nie pasuje do natury elementu
"zabójstwo"! :-)

A nie mówiłem, ze będziesz musiał w reformie powycinać także dopełnienia
bezokolicznikowe? Uczę się grać. Zbiór możliwych do nauczenia się
elementów nie zawiera 'grać', bo 'grać' nie pasuje do natury tych elementów... :-/

>>> Największą zbrodnią jest zdrada przyjaciela. - nie wiadomo, co znaczy ta "jego
>>> zdrada".
> [...]
> Dokładnie -- skoro można użyć dwóch konstrukcji, należy użyć tej, która jest
> zrozumiała.

Otóż to, na przykład -- jak napisał Twój przedmówca -- "Największą zbrodnią
jest zdradzić przyjaciela." A Ty chcesz takiego użycia zakazać, bo
wymysliłeś sobie jakiś karkołomny przykład z panią Wojską która broniła
obowiązkiem (cokolwiek to znaczy).

> Największą zbrodnią jest zdradzenie przyjaciela.

Też nie do końca, bo konstrukcja z gerundium może być różnie zrozumiana.
Uderzenie przyjaciela to uderzenie jego, czy przez niego?
Uderzenie pioruna to uderzenie w piorun? ;-)
Jak widać, tak też może być niejednoznaczne. Ale to przecież nie argument,
by reformować gramatykę i zakazywać takiej konstrukcji. Wystarczy użyć
innej, lepszej _w danej sytuacji_.

> Przed ostatecznym zbudowaniem zdania należy przemyśleć wiele wariantów,
> postawić się w roli odbiorcy (który nie zna przekazywanej mu myśli).

Trudno się nie zgodzić. Obowiązkiem autora zdania jest postawić się
w roli odbiorcy i przemyśleć różne warianty.

> Antoni Maj -- mój nauczyciel języka polskiego z czasu, gdy uczono
> mnie w ogólniaku... Tenże Maj nakazał nam wpisywanie jakiegoś motta
> na początku zeszytu. Oto motto wybrane przeze mnie:
>
> Chodzi mi o to, aby język giętki
> Powiedział wszystko, co pomyśli głowa:
> A czasem był jak piorun jasny, prędki,
> A czasem smutny jako pieśń stepowa,

A pieśń by mogła raz bardziej zasmucić,
Innym zaś razem bardzo rozweselić
Bym ból i radość mógł z serca wyrzucić,
Swych uczuć stopniem się z innmi dzielić!

Bo myśl, ta nawet najbardziej koszmarna,
Co w głowach naszych i sercach sie kłębi,
Nie jest w poziomach dwóch skrajnych binarna
Lecz bezlik stopni ogarnia w swej głębi.

Myśli to przecież nie tylko logika
Co w prawdy-fałszu zaklęta okowach
Jak styk bezduszny: styka lub nie styka.
Język -- to zatem serca ma być mowa!

Niech kochać bardziej i mniej nam pozwala,
I uczuć wszystkie wyrazić rozterki,
Gdy żar, co w sercu się wielki rozpala
Nie będzie płonął na zawsze tak wielki.

Chroń go więc Boże przed "reformatorem",
Giętkości owej co chce go pozbawić,
Bo nie zaboli bardziej ząb wieczorem,
I inny organ bardziej się nie stawi. ;-)

Niech język giętki swoją gramatyką
Służy nam różnych sposobów bezlikiem,
Niech umie zakląć myśli w słowa nawet,
Gdy podmiot będzie bezokolicznikiem.

Kończę już pieśń swą, choć chęć mam niemałą
Języka mocy w dalszych strofach użyć,
Bo pewnie spać się słuchaczom zachciało,
A wiersz mój nieco zaczyna się dłużyć.

Wysiłek wielki takiego pisania
Wersów, co sylab mają jedenaście
Zmęczył autora, że się biedak słania.
Bo rytm nie może tak byle gdzie kłaść się...

:-)

Krystian