On 9/2/2004 6:51 PM, Maciej Loret wrote:

>>Inicjator wątku planuje uzyskanie darmowego kredytu, ktoś zapewne
>>zapłaciłby prowizje i odsetki od całej operacji - płacenie jakichkolwiek
>>kwot bez uzyskania korzyści (co uzyskuje sprzedawca, że ktoś zapłaci
>>kartą i anuluje transakcję?) jest co najmniej nieeleganckie.
>
> Nieeleganckie - niech Ci będzie, ale co najwyżej ;)
>
>>Inicjator wątku zapewne nie łamie prawa (rozważa jedynie legalnośc i
>>mozliwość hipotetycznej sytuacji), jeżeli nawet do tego by doszło, to
>>czyn o znikomej szkodliwości - jednakże, jak napisałem, gdyby ten sam
>>mechanizm zastosował w wiekszej skali, to można by mu zasadnie przypisać
>>oszustwo.
>
> Jakie znowu oszustwo??? Ale, wiesz co? Zgadzam się na oszustwo, jeśli Ty
> zgodzisz się na brak możliwości jego udowodnienia i żadną szkodliwość
> społeczną ;))

Oszustwo polega na tym, że planujący pozyskanie gotówki chce skorzystać
w tym celu z pośrednictwa sklepu i banku w taki sposób, że ewentualne
koszty tej operacji poniesie kto inny.

Jakie to są koszty i kto je poniesie wymagałoby ustalenia, podobnie jak
to, czy operacja wogóle jest możliwa.
Oszustwo nie wymaga tego, by cel został osiągniety.

Hipotetyczność całej sytuacji skłania mimo wszystko do wniosku, że bank
w normalnym biegu rzeczy przewidział za pozyskanie gotówki prowizję,
więc nie będzie się godził na jej brak.

Gdyby zaplanowana operacja była możliwa, to pozyskiwanie gotówki tą
drogą byłoby banalnie proste - wystarczyłoby mieć znajomy sklep, raz w
miesiącu "kupić" i "zwrócić" coś o wysokości limitu karty, zatrzymując
gotówkę. Jest jednak wątpliwe, by ta operacja odbyła się bez zapłaty ze
strony sklepu bankowi, dlatego może jedynie zostać wymuszona na sklepie
poprzez wprowadzenie błąd w zamiarze bezposrednim, lub przeprowadzona
przez pracownika sklepu na koszt właściciela. Oba czyny są oszustwem, z
opcją przywłaszczenia.

Być może, gdyby operacja zakończyła się sukcesem, bank obciązyłby mimo
wszystko konto "operatora" odsetkami, wbrew jego zamiarom. Dla oszustwa
nie ma znaczenia, że się nie udało - chociaż dowodowo jest to trudne.

Zgodzę się na brak możliwości udowodnienia i brak szczególnej
szkodliwości - napisałem, że planowane działanie posiada taki mechanizm,
jak oszustwo, a stałoby sie czynem karalnym, gdyby nadać mu odpowiednią
skalę.

Całkowicie odmiennym przypadkiem jest zapłacenie za kogoś kartą i
odebranie gotówki - takie rozwiązanie świadczy o pomysłowości - jednak
także o tym, że karta jest "na wyrost" - ktoś, kto ją otrzymuje posiada
zdolność kredytową, czyli może regulowac zobowiązania także inaczej niż
otrzymaną kartą kredytową - zdolność kredytowa nie może wynikać z samej
karty, byłoby to finansowe perpeetuum mobile.
Może oczywiście tak się zdarzyć, że ktos akurat nie ma gotówki, bo np.
zainwestował wszystko, co miał i szuka rozwiązania dla taniego jej
pozyskania - jest to jednakże przypadek szczególny i czynienie z niego
reguły nie jest uprawnione.

Może dobrze byłoby, gdyby sformuowanie "nieoprocentowany kredyt do 52
dni" nabrało własciwego znaczenia tj. pewnej mantry marketingowej, bo
kredyt ten może i jest nieoprocentowny, ale na pewno nie jest darmowy -
próba uczynienia go darmowym musi prowadzić nieodwracalnie albo do
niepowodzenia albo do czynu zabronionego.

Pzdr: Catbert