Jak buduje się kapitał

Przeczytaj także: W co inwestować

Rzecz jednak nie w tym, by oszczędności posiadać, ale żeby umieć je tworzyć. Cała sztuka polega na wyrobieniu sobie nawyku systematycznego odkładania pieniędzy, nawet gdy w naszych możliwościach leży odkładanie tylko niewielkich sum.

Weźmy dla przykładu średnią krajową pensję – 2400 złotych brutto. Po odliczeniu podatku i kosztów obowiązkowych ubezpieczeń, na rękę zostaje nieco ponad 1600 złotych. Jak z tej sumy utworzyć oszczędności, aby finalna kwota nie wydawała nam się śmiesznie niska? Na początek spróbujmy odłożyć choćby i 5 proc. tej sumy – 80 zł miesięcznie. Po roku będziemy dysponować kapitałem 960 złotych – 60 proc. naszej pensji. Po 10 latach będzie już 9600 złotych, czyli 6 pensji, a po 20-u latach 19,2 tys. zł czyli 12 pensji. Co prawda 20 lat to szmat czasu, na początek warto jednak uświadomić sobie jak wielki potencjał drzemie nawet w niewielkich, lecz regularnie tworzonych oszczędnościach.

Zwłaszcza, że chodzi nie tylko o ich odkładanie, ale także o sensowne inwestowanie. Sensowne, to znaczy takie, które zapewni nam w miarę stałą – niekoniecznie wysoką – stopę zwrotu. To bardzo ważny element planu – nawet niewielkie różnice w rocznych dochodach, będą miały kluczowe znaczenie w długim terminie, jeśli uwzględnimy tzw. procent składany, czyli zysk z inwestycji, który powiększa nasz kapitał.

Załóżmy na przykład, że nasze 80 złotych lokujemy w banku. W najlepszym wypadku uzyskamy 4 proc. w skali roku, pomniejszone zresztą o podatek od zysków kapitałowych. Po roku od rozpoczęcia oszczędzania będziemy mieć kwotę 977 złotych. To tylko 17 złotych więcej, niż gdybyśmy naszych oszczędności nie inwestowali. Sięgnijmy więc po inne przykłady. Załóżmy, że pieniądze uda się zainwestować – np. w funduszu inwestycyjnym, który da nam stopę zwrotu 7 lub 12 proc. w skali roku. Uwzględniając co miesięczny przyrost odsetek po pierwszym roku będziemy mieć kwotę prawie 997 złotych w pierwszym i 1024 zł w drugim przypadku – to odpowiednio o 37 i 64 złote więcej, niż gdybyśmy kwoty nie inwestowali oraz o 20 i 47 złotych więcej, niż w przypadku lokaty bankowej. Nadal może wydawać się, że różnice są niewielkie. Aby przekonać się jaka jest skala tego przykładu weźmy pod uwagę 20-letni proces oszczędzania i inwestowania.

Zakładając, że nasza pensja rośnie o 3 proc. rocznie i cały czas odkładamy 5 proc. jej wysokości, po 20-u latach mamy do dyspozycji 24,9 tys. złotych, jeśli nigdzie jej nie zainwestujemy. To tylko niespełna dziewięciokrotność pensji, która przy naszym założeniu obowiązywałyby za 20 lat (2800 zł netto).

Jeśli wybierzemy lokaty bankowe i uda nam się uzyskać oprocentowanie 4 proc. rocznie, będzie to już kwota większa – sięgająca 35 tys. złotych (12,5 średniej pensji). Warto tu jeszcze raz podkreślić negatywną rolę podatku od zysków kapitałowych, który ogranicza nasz dochód z procentu składanego (przyrostu kapitału dzięki uzyskanym odsetkom), bo fiskus regularnie podbiera w takim wypadku część (19 proc.) naszych zysków.

Jeśli natomiast powierzymy nasze pieniądze funduszowi inwestycyjnemu, który średnio uzyska dla nas 7-proc. stopę zwrotu w skali roku, to po 20-u latach będziemy mieć do dyspozycji 51,1 tys. złotych. W tym przypadku podatek zapłacimy (5,2 tys. zł) dopiero po zakończeniu inwestycji i wypłaceniu środków. Wcześniej wypracowane przez fundusz zyski nadal będą dla nas pracowały. Uwzględniając fakt, że przez cały ten okres pensje rosłyby o 3 proc. rocznie, nasze oszczędności sięgałyby po tym okresie 16-u średnich pensji.