Strefa euro: gospodarka francuska daleka od ideału

Przeczytaj także: Francja: więcej upadłości firm

Pod tym względem Francja plasuje się na szarym końcu Europy. Eksport stanowiący tylko 25 proc. jej PKB oznacza, że tylko Grecja jest od niej bardziej zamkniętą gospodarką, zatem nawet głęboka przecena euro nie jest w stanie pomóc tym państwom w szybkim odzyskaniu konkurencyjności. Również saldo rachunku obrotów bieżących Francji, które od 2005 r. jest ujemne, z roku na rok powoli oddalało ją od trzonu strefy euro. Poniżej (Wykres6) widzimy, że w ciągu ostatniej dekady, Francja, o której zwykliśmy myśleć, jak o siostrzanej gospodarce Niemiec, w praktyce od wielu lat podąża podobną ścieżką, jak Włochy uchodzące za peryferyjną gospodarkę.
Dług państwa w rękach zagranicy

Pod wieloma względami finanse publiczne są w lepszej kondycji niż budżety państw z grupy PIIGS, ale jednocześnie nie brakuje słabych punktów. O ile dług państwa w relacji do PKB w okolicy 85 proc. nie jest jeszcze tragicznym wskaźnikiem na tle innych członków strefy euro, to połączone zadłużenie sektora prywatnego i publicznego jest już wyższe niż w przypadku Włoch i stanowi ok. 250 proc. PKB. Biorąc pod uwagę decyzję agencji ratingowej Standard & Poor’s oraz zachowanie inwestorów z rynku długu, można przypuszczać, że przez kilka najbliższych miesięcy rząd oraz francuskie banki nie będą mogły liczyć na atrakcyjne warunki finansowania z zewnętrznych źródeł. A niewątpliwie będą one bardzo potrzebne, bo podobnie, jak większość europejskich rynków nieruchomości, także francuski ma już za sobą lata najlepszej koniunktury, co oznacza, że banki muszą przygotować się na wzrost wartości nieobsługiwanych terminowo kredytów hipotecznych. Od drugiej połowy lat 90. ubiegłego stulecia ceny nieruchomości we Francji systematycznie rosły w szybszym tempie niż dochody gospodarstw domowych.

Obecnie przeciętna nieruchomość jest o ok.150 proc. droższa niż w 1998 r., jednak w 2012 r. i 2013r. prognozuje się dwucyfrowe spadki cen. Bank Credit Agricole prognozuje, że do końca 2013 r. nieruchomości we Francji potanieją o 12 proc., a agencja Standard&Poor’s spodziewa się korekty o 15 proc. Przykład Hiszpanii pokazuje, że w podobnych okolicznościach największe banki nie są w stanie utrzymać się na rynku i muszą sięgać po pieniądze z państwowej kasy. Warto także pamiętać, że problemy banków w strefie euro mogą przenosić się ponad granicami państw z dnia na dzień, a francuskie instytucje finansowe, ze względu na zaangażowanie we Włoszech i Hiszpanii, są szczególnie podatne na szoki.
Z kolei jeśli chodzi o dług państwa, to najbardziej problematyczne dla Francji jest wysokie uzależnienie od zagranicy. W rękach podmiotów spoza Francji znajduje się obecnie blisko 60 proc. obligacji skarbowych, co stwarza ryzyko utraty kontroli nad kosztem finansowania w razie negatywnego scenariusza na innych rynkach. Dla porównania, zagraniczni inwestorzy kontrolują między 40 a 50 proc. obligacji takich państw, jak Niemcy, Hiszpania, Włochy czy Portugalia. Od stycznia do kwietnia Francja wyemitowała papiery dłużne za blisko 80 mld EUR, co stanowiło niespełna 40 proc. jej potrzeb w 2012 r.