Piotr Gałka <p...@c...pl> writes:

> Jak kredyt na 30 lat to w planie było, że po 15 latach jeszcze połowa
> została do spłaty. Weźmy inflację 10%. (1,1)^15=4,2.
> Czyli po 15 latach wartość kwoty spadła 4,2 razy. czyli liczbowo
> zostanie mu 50% wziętego kredytu a wartościowo 12% (50/4,2).
> Czyli w pierwszych 15 latach planował spłacić 50% a z powodu inflacji
> musi spłacić 88% (wartości a nie kwoty). To jest to co teraz jest
> źródłem problemów.

To jest w ogóle prawda, ale nie cała. Niestety np. zarobki oraz wartości
mieszkań nie idą "dokładnie" w parze z inflacją. Co ma zrobić bank, gdy
nominalna wartość mieszkania się praktycznie nie zmienia, zarobki
podobnie, a tylko inflacja powoduje, że pieniądz jest drogi?
I tak kredytobiorca ma lepiej niż inni, bo realnie koszt pieniądza jest
dla niego mniejszy niż utrata wartości kapitału.

Inflacja większa niż naprawdę pojedyncze procenty to jest po prostu
bardzo poważny problem, w którym jedynym, i tylko krótkoterminowym,
beneficjentem jest państwo, natomiast główne koszty zawsze ponosi
społeczeństwo. Długoterminowo nawet państwu się to nie opłaca.

Gdy inflacja jest stosunkowo mała (typu 1%), także jest kosztem
społecznym (i zyskiem rządu), ale w odróżnieniu od obecnej sytuacji
społeczeństwo jest w stanie ją długoterminowo finansować. To jednak nie
skaluje się liniowo.

Pamiętam, że kiedyś wiceminister finansów powiedział, że rząd wprowadza
jakiś podatek, tylko stawka nie została jeszcze ustalona. Jeśli stawka
będzie wynosić X% (typu 10%), to zyski państwa wyniosą Y, a jeśli
2 * X%, to będzie to 2 * Y. Niestety takie wyliczenia dokładnie tak samo
nie działają.

W tej chwili to wygląda tak, jakby rząd zakładał, że "po nas choćby
i potop".
--
Krzysztof Hałasa