> Hmm za moim czasów nie istniały "partnerki życiowe" tylko konkubiny,
> jak również na konkubinat nie mówiono "partnerstwo życiowe".

1) nie interesujcie się moim łóżkiem i tym czy sformalizowałem swoją miłość
przed urzędnikiem cywilnym bądź kościelnym, bo sobie tego _nie_życzę_ !!!!!

2) to że Twoje/Pana otoczenie nie szanuje innych ludzi albo reprezentuje
ciasny ciemnogrodzki zaścianek, ew. musi się rozpaczliwie dowartościowywać
przez poniżanie innych ludzi słowami takimi jak wyżej zacytowane, nie jest
żadnym wskazaniem, aby ludzie na poziomie mieli naśladować czyjąś ciemnotę
i naśladować postępowanie niegodne nie tylko chrześcijanina ale i człowieka!

3) jeszcze za moich czasów (nie tak dalekich, jestem przed 40-stką)
nie mówiono np. "dziecko niepełnosprawne" ale "dziecko ułomne"
albo "dziecko kalekie", ew. "kaleka" i mówili to m.in. _lekarze_.

Wszechstronny rozwój społeczeństwa powoduje wzrost wrażliwości społecznej,
m.in. objawiający się w stosowaniu grzecznego i kulturalnego języka,
języka szanującego godność innych ludzi, ich wolność, ich decyzje...

4) nie rozmawiamy o bankowości _przedwojennej_ ale o tej _współczesnej_.

5) proszę także uświadomić mnie, czy za Twoich / Szanownego Pana czasów
znano tylko określenia mąż i żona czy także określenie "partner małżeński"
oraz objaśnić czy partner małżeński jest "partnerem życiowym" czy nie jest

6) czy dobrze zgadłem że w Twoich oczach kobieta nawet poślubiona mężowi
nigdy nie będzie "partnerką" ani osobą ("kimś") tylko zawsze "czymś"
gorszym od swojego "pana i władcy"? Jeśli tak, to nie mamy o czym mówić!

--
Wysłano z serwisu OnetNiusy: http://niusy.onet.pl