Stefan Michnik ur. 28 września 1929 w Drohobyczu - syn Heleny Michnik
i przyrodni brat Adama Michnika, kapitan Ludowego Wojska Polskiego,
sędzia, adwokat. Był również informatorem i rezydentem Informacji
Wojskowej, sądowy morderca.

Był aktywnym działaczem w Związku Walki Młodych. W 1948 r. został
sekretarzem koła Związku Młodzieży Polskiej na terenie elektrowni w
Warszawie, gdzie pracował jako laborant-elektryk. 7 grudnia 1947 r.
wstąpił do PPR, a później do PZPR. Z rekomendacji partii 28 sierpnia
1949 r. zapisał się jako ochotnik do Oficerskiej Szkoły Prawniczej w
Jeleniej Górze. Studiował tam do 25 lutego 1951 r. W 1950 r. został
członkiem egzekutywy Oddziałowej Organizacji Partyjnej PZPR w tej
szkole.

W 1950 r. został płatnym, dobrowolnym tajnym informatorem służby
bezpieczeństwa o pseudonimie "Kazimierczak". Wkrótce awansował na
rezydenta Informacji Wojskowej w Jeleniej Górze.

27 marca 1951 r., po ukończeniu Oficerskiej Szkoły Prawniczej, został
asesorem w Wojskowym Sądzie Rejonowym w Warszawie, w stopniu
podporucznika w wieku 22 lat. Jednocześnie został rezydentem Wydziału
Informacji Garnizonu Warszawskiego, który miał sześciu informatorów o
pseudonimach: "Chętki", "Czaruch", "Romański", "Szych" (lub "Szycha"),
"Zbotowski" i "Żywiec". W 1952 r. przekwalifikowano go z rezydenta na
tajnego informatora. 10 czerwca 1953 r. podjęto decyzję o zaprzestaniu
współpracy z "Kazimierczakiem".

W kwietniu 1952 r. został porucznikiem i zaczął przewodniczyć składom
sędziowskim sądzącym schwytanych członków żołnierzy podziemia
niepodległościowego i członków dawnej partyzantki antyhitlerowskiej.
20 listopada 1953 r. przestał pracować w Wojskowym Sądzie Rejonowym.
Objął wówczas stanowisko kierownika gabinetu Katedry Nauk Wojskowo-
Prawniczych Wojskowej Akademii Politycznej im. F. Dzierżyńskiego w
Warszawie kierowanej przez Polana-Haraschina.

Nigdy nie ukończył studiów prawniczych. Próbował uzupełnić swą wiedzę,
studiując na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Jednak po
czterech latach nauki w 1955 r. zaliczył tylko I stopień studiów
prawniczych.

Od 10 grudnia 1955 r. był instruktorem Wydziału Szkolenia Oddziału I
Organizacji i Planowania Zarządu Sądownictwa Wojskowego. W roku 1956 w
wieku 27 lat awansował do stopnia kapitana, aby rok później
dobrowolnie odejść z wojska. Według innych danych 26 lipca 1957 r.
kapitan Stefan Michnik został przeniesiony do rezerwy ze względu na
opisanie jego działań w raporcie Komisji Mazura. Przez kilka miesięcy
w latach 1957-1958 był adwokatem w Warszawie. Następnie, w latach
1958-1968, redaktorem w Wydawnictwie MON. Przez kilka miesięcy na
przełomie lat 1968-1969 był likwidatorem szkód stołecznego PZU.

Oskarżany o zbrodnie stalinowskie oficer Ludowego Wojska Polskiego,
sędzia w Wojskowym Sądzie Rejonowym w Warszawie w latach 1951-1953,
gdzie był przewodniczącym składów sędziowskich orzekających często
karę śmierci na żołnierzach podziemia antykomunistycznego, wywodzących
się z dawnych oddziałów AK, BCh i NSZ.

Był sędzią między innymi w procesach:

*majora Zefiryna Machalli (wyrok śmierci, pośmiertnie rehabilitowany,
skład sędziowski podjął wspólną decyzje o niedopuszczeniu obrońcy do
procesu, o wykonaniu wyroku nie poinformowano rodziny),
*pułkownika Maksymiliana Chojeckiego (niewykonany wyrok śmierci),
*por. Andrzeja Czaykowskiego, w którego egzekucji uczestniczy,
*majora Jerzego Lewandowskiego (niewykonany wyrok śmierci),
*pułkownika Stanisława Weckiego wykładowcy Akademii Sztabu Generalnego
(13 lat więzienia, zmarł torturowany, pośmiertnie zrehabilitowany),
*majora Zenona Tarasiewicza,
*pułkownika Romualda Sidorskiego redaktora naczelnego Przeglądu
Kwatermistrzowskiego (12 lat więzienia, zmarł wskutek złego stanu
zdrowia, pośmiertnie zrehabilitowany),
*podpułkownika Aleksandra Kowalskiego,
*majora Karola Sęka, artylerzysty spod Radomia, przedwojennego
oficera, potem oficera Narodowych Sił Zbrojnych (wyrok śmierci,
stracony w 1952 roku).
*Był również sędzią w tzw. "sprawach odpryskowych" od procesu
generałów (sprawy Tatara).
Wymieniony przez Komisję Mazura jako jeden z sędziów łamiących
praworządność.

W 1969 r. po wydarzeniach marcowych 1968 r. wyjechał do Szwecji
(odmówiono mu wizy USA), gdzie mieszka do dziś jako emerytowany
bibliotekarz w miasteczku Storvreta, około 10 kilometrów od Uppsali. W
latach 70 współpracował z Radiem Wolna Europa i publikował w paryskiej
"Kulturze" teksty na temat Czechosłowacji w roku 1968 (pod pseudonimem
Karol Szwedowicz).

Po 1989 r jego postawa spotkała się z próbą tłumaczenia jej naiwnością
przez Adama Michnika. Jednak od sierpnia 2007 Instytut Pamięci
Narodowej rozważa wniosek o jego ekstradycję któremu to sprzeciwia się
środowisko Gazety Wyborczej