Nie pracuje juz dokladnie od 3 lat, od momentu gdy pewna mila Angielka
zadzwonila do drzwi mego domu.
Przyjalem ja godnie: polnagi, ze zlotym Budda na piersi. Mila pani
powiedziala mi, ze ze skutkiem natychmiastowym
mam zaprzestac udawania, ze jestem lekarzem. Co bylo dalej, wiedza ci co
sledza moje przygody na sciepie. Wie tez Trybunal
w Strasburgu. Wie wreszcie tutejsza naczelna rada lekarska, cialo przed
ktorym drza oskarzeni profesorowie. Ale nie ja: ja pokazalem
owemu dostojnemu gremium tzw Salut Angielski, gest ze srodkowym palcem w
gore. W wyniku czego owo nobliwe gremium napisalo
niedawno do mnie, ze proponuje mnie odwiesic po roku calkowitego zakazu
prawa uprawiania mojego zawodu. Moja riposta, ze nie tak predko
pozbeda sie ci ludzie polskiego wrzodu na dupie. Ze spluniecie w twarz
panu ruskiemu i polskiemu to zniewaga, ktora co jedynie krew
wrogow albo pelna restytucja dobrego imienia i materialna rekompensata
moze zmazac. Rozsadnie wskazalem innego wroga do placenia,
oni maja co jedynie to nakazac.

Pozyjemy, zobaczymy. Jedna rzecz jest pewna: w doktorow nie planuje sie
juz wiecej bawic. 3 lata poza zawodem sprawily, ze stracilem
moja legendarna niegdys zdolnosc blyskawicznej diagnozy i
fotograficznego zapamietywania koniecznych szczegolow. Czas wiec
pomyslec o zyciu
dalszym, jesli nie pozagrobowy to przynajmniej ponad-grobowym. A
grobowiec rodzinny mam w Bydgoszczy. No i tam sie udam juz niedlugo,
zabrawszy moje Lares et Penates: herb Ogonczyk wykuty w falszywym
marmurze, 4 szable i papiery nadeslane mi niedawno z Minska.
A takze henrykowskie meble, antyczne srebra, krysztaly, obrazy-
ciezarowke rzeczy.
Wszelkie konieczne parafernalia pana dziedzica. Dzis juz moge skoro Pan
Hrabia Komorowski odchamil ostatecznie Polske.
Wlasnie wczoraj podjalem decyzje: ani dom do naprawy w pieknym
francuskim Limousine ani tez bulgarskie rancho z turkami za rogiem.
Rodzina mi odsprzedaje za jedne 450 tys zl piekny domek w Nowej Wsi
Wielkiej nieopodal Inowroclawia. Cwana ta rodzina: wiedza, ze i szmal miec
beda i domek, jak zdechne- no ale takie juz prawa zycia.

Wracam za miesiac, poltora. Do tego czasu oczekuje, ze odnajde Polske
juz innym krajem. Ze bede mogl postawic drogi rower(mam 4) przed wiejskim
monopolem bez potrzeby przywiazywania go niczym psa lancuchowego do
plotu. Ze odziedziczony wraz z domem lokator bedzie nadal placil nie
uwazajac,
ze skoro ma za landlorda frajera to juz nic nie musi. Ze sie w tej
Polsce da jakos zyc z 2.5 tys zl renty na miesiac. Ze mnie tam nie
oskubia zbyt szybko
z resztek kapitalu.

Na wszelki wypadek postanowilem najdrozsze srebra zakopac w ogrodku.
Zasune na nie potezny finski rozowy granit, ktory juz od lat tam czeka
na mnie.
Wyrwany gdzies z serca skal w Kraju Suomi i sprowadzony statkiem, mial
mnie przywalic w grobie i utrudnic zycie diablom. Diabel Rokita moze
jeszcze poczekac,
wszak Nowa Wies nie Rzym sie nazywa. Glaz moze posluzyc za stolik czy
cos w rodzaju francuskiego pierrade do smazenia kebabow. A gdy przyjda
po srebro
zlodzieje to sie zdziwia jaki on ciezki. Amen.

fatso