W dniu 2016-07-16 o 16:28, Krzysztof Halasa pisze:

> Być może jednak potrzebował (a nie "potrzebował") - w Polsce ceny
> nieruchomości są bardzo wysokie (mimo że w ciągu ostatnich kilku lat
> nastąpiła zauważalna, choć nie dramatyczna "korekta"), myślę że jeśli
> ktoś kupuje mieszkanie typu 60 m^2 z 2 lub lepiej z 3 pokojami dla
> małej rodziny (1 lub 2 dzieci, w tym "w planach") to to nie jest żadna
> ekstrawagancja.
>
> Gorzej, jeśli ktoś kupuje np. wielki i drogi apartament, bez planów
> rodzinnych, bo "tak wypada". Kredyt na XX lat (ani w ogóle żaden kredyt,
> pożyczka) to nie jest coś, co "wypada".

Trudno generalizować. Jednak nie spotkałem się z przypadkiem, że singiel
kupił relatywnie duże (>70m2) mieszkanie tylko dla siebie. Jak już to
jest jakieś drugie dno, albo konkubinat (ale kupuje sam), albo
mieszkanie z rodzicami itp...
Natomiast zdarza się, że single kupują mieszkania drogie. Cena może
wynikać z bdb lokalizacji, prestiżu itp...
Nie jestem psychologiem, aby wszystkich oceniać, ale pobudek może być wiele.

> Jasne. Tak w ogóle najuczciwsze (nie mówię że w 100% uczciwe, ale
> najbliższe) są kredyty oprocentowane według wzoru
> obiektywnie_ustalany_wskaźnik + marża. Jest to także najprostsze
> rozwiązanie.
>
co to jest "obiektywnie ustalany wskaźnik"?

Może jakieś przykłady czy możesz masz na myśli nasz poczciwy wibor?

--
pozdrawiam
RobertS