Użytkownik "damago" <m...@g...pl> napisał w wiadomości
news:1auamwo9ld2w5$.gvptsfc6d5c$.dlg@40tude.net...

> 1) Nie odmawiają sprzedaży. Tu dyskusja tylko dotyczy formy płatności. A
to
> nie podlega wymogom prawa (upraszczam, ale w tej sytuacji tak jest)

Ale upraszczając wypatrujesz sens zagadnienia. Sprzedaż polega na tym, że
sprzedawca przenosi na nabywcę własność rzeczy i ma do niego roszczenie o
zapłatę - tak to określa kodeks cywilny. Ja biorąc w sklepie towar
zakupuję go, czyli de facto staję się jego właścicielem. Pozostaje
roszczenie sprzedawcy o zapłatę. I tu problem, bo sprzedawca nie może w
sposób uzgodniony ze mną przyjąć pieniążków. Zgodnie z jego ofertą
przyjętą przeze mnie w chwili wejścia do sklepu zapłata miała nastąpić
kartą. A on z tej umowy się wycofuje. No to ma problem. Chleb jest mój, a
sklep ma roszczenie o zapłatę.

Ustawodawca wymyślił osobny przepis na taką odmowę sprzedaży. I dla tego
stosuje się go jako lex specialis zamiast przywłaszczenia. Gdyby tego
przepisu nie było, to należało by przeprowadzić następujący wywód:

1. Klient wchodzi do sklepu i zapoznaje się z jego ofertą. W szczególności
akceptuje formę zapłaty zgodnie z wywieszką na drzwiach sklepu (nalepka z
kartą) oraz wybiera sobie artykuł.

2. Klient składa oświadczenie woli o chęci zakupu określonej rzeczy. W tym
momencie nabywa jej własność. Sklep ma natomiast roszczenie o zapłatę.
Ponieważ przyjęło się w stosunkach cywilnych, że te dwie czynności u nas
przebiegają w jednym momencie, to załóżmy sklep może się powstrzymać od
swojego świadczenia do chwili zapłaty.

3. Klient wyciąga kartę i chce uregulować należność zgodnie z zawartą
umową. W tym momencie sprzedawca oświadcza, że już przedstawioną przez
siebie ofertą nie jest zainteresowany.

Co do zasady - gdyby nie lex specialis w kodeksie wykroczeń - to
sprzedawca dopuszcza się przywłaszczenia. Odmawia wydania rzeczy jej
właścicielowi. Bo klient stał się właścicielem towaru w chwili przyjęcia
oferty sprzedaży. I teraz można zacząć rozważania, na ile działania sklepu
są uzasadnione.

W wypadku sklepu zastosowanie opisanych przeze mnie kroków może jest mało
czytelne. Zakupując zapałki nie zastanawiamy się przecież, ze właśnie
dokonaliśmy czynności cywilnoprawnej, a tak naprawdę to można powiedzieć,
że kilku. Złożono nam ofertę, my ją przyjęliśmy, nabyliśmy własność
zapałek, powstało zobowiązanie do zapłaty, my to zobowiązanie wykonaliśmy.

Więc proponuję dla celów studyjnych rozważyć pokrewny przypadek: Zlecam
remont mojego samochodu. Warsztat dokonuje naprawy i ja przychodzę po
odbiór samochodu. Oczywiście chcę uregulować rachunek i wyciągam
uzgodnione 1.000 zł. Na to właściciel warsztatu oświadcza, że on się
rozmyślił i zapłatę chce w diamentach. Proszę mu dostarczyć diamenty o
wartości 1.000 zł. Niby na pozór co w tym złego. Można iść do jubilera i
te diamenty mu kupić. Tylko po co? Przecież my umówiliśmy się o zapłatę
gotówką, a nie diamentami! Czy w tym wypadku uznasz prawo właściciela
warsztatu do zatrzymania samochodu jako zastawu uregulowania zobowiązania
przez klienta. Bo prawo takie co do zasady ma i wywieść je można z
łatwością z przepisów prawa cywilnego.

Ad rem: W przypadku zakupu kartą umówiliśmy się ze sklepem, ze ja zapłacę
kartą. Nie mogą przyjąć zapłaty w tej formie, no to się dogadamy. Proszę
mi wystawić fakturę i wskazać rachunek bankowy. Zapłacę przelewem. Gotówki
nie mam, bo nie umawiałem się, że ją będę miał. Sklep ma roszczenie o
zapłatę, ale moim zdanie sam odstępując od uzgodnionej formy zapłaty traci
prawo zastawu na sprzedanej rzeczy. traci, bo trudno dowieść, że brak
zapłaty następuje z winy kupującego, a tylko ta okoliczność uzasadniał by
prawo zatrzymania.

Oczywiście to są rozważania teoretyczne. W praktyce nie warto kruszyć
kopii o bzdury. Jeśli jakiś sklep mnie wkurza, to go zmieniam nie wdając
się w dywagacje z personelem. Takie pyskówki nie mają sensu, bo z reguły
personel wykonuje jedynie polecenia właściciela. A że czasami bzdurne, to
inna sprawa. Jak mnie coś bardzo wkurza, to znajduję namiary na
właściciela i mu maila wysyłam albo faks. Tam, żeby sobie ulżyć. I tyle.
>
> 2) Pamiętaj o tym, że podatek pobierany przez centrum rozliczeniowy jest
> spory i płacą kartą płacisz w rzeczywistości 30-50 groszy plus za towar
od
> 1% do 5% więcej. To jest miesięcznie znacznie więcej niż kwota która
> miliony ludzi przerzuca z jednego banku (gdzie są opłaty wyższe o 5zł)
do
> innego. Dlaczego? Bo czego nie widać tego sercu nie żal.

Centrum rozliczeniowe nie pobiera podatku, tylko opłatę. I oczywiście
znajduje się ona wliczona w cenę, a przynajmniej powinna być. Gdy sklep
odmawia przyjęcia zapłaty kartą, to mnie okrada. Bo opłatę w marżę
wliczył, ale wykonać usługi nie chce. To oczywiście pewne uproszczenie,
ale przyznasz, że obrazowo oddaje sens.

Jeśli sklep z jakiegoś powodu nie wliczył opłaty w marżę, to już nie moja
wina. To tak, jakbyś wszedł do sklepu i zobaczył telewizor za 3.000 zł.
Cena atrakcyjna, sprzedawca towar zachwala. No to jedziesz do banku,
bierzesz pieniądze, zamawiasz taksówkę bagażową i przyjeżdżasz do sklepu.
Każesz spakować telewizor i idziesz do kasy. A tu kasjer nagle przypomina
sobie, ze sklep zapomniał doliczyć sobie do marży kosztu transportu tego
telewizora z Japonii. No i "niech mnie pan zrozumie, mnie się za 3.000 zł
nie opłaca tego sprzedać. ale za 4.000 zł już tak". Nie wkurzył byś się?
>
> 3) Jeżeli zmusisz sklep do honorowania zapłaty kartą każdej kwoty to i
tak
> ty za to zapłacisz bo sklep będzie musiał zwiększyć marżę. lub np.
> wprowadzić opłatę 1zł od transakcji itp. Proszę podchodźcie ze
zrozumieniem
> do takich rzeczy i do handlowców bo to na koniec dnia my jako klienci
> zapłacimy mniej lub więcej w zależności od tego.

Ależ ja nie uważam, że należy wszystkich sprzedawców zamykać. Ja tylko
napisałem, jak wygląda chwili obecnej unormowanie prawne tego tematu.
Sprzedawca zna przecież prowizje wynikające z podpisanej przez niego z
akceptantem kart umowy i powinien sobie tak ustawić marze, by mu się
opłacało prowadzić sprzedaż. Za jego pomyłki w tym zakresie trudno winić
klienta, który przecież tych umów nie zna najczęściej.
>
> 4) Firmy które wprowadzają ten para-podatek starają się ukrywać ten fakt
> przed klientami stąd umowy pomiędzy sklepem a bankiem zabraniają
> pokazywania jawnie ile przy każdej transakcji płacimy za przyjemność
> zapłaty plastikiem. Myślę, że gdyby opłaty były jawne i każdy miał
wybór:
> zapłacić kartą o kilka procent więcej niż gotówką o kilka procent taniej
to
> skończyłoby się eldorado kart kredytowych i ludzie by się w wielu
wypadkach
> przeprosili z gotówką.

Nie twierdzę, że by tak nie było. Ale w sklepach, gdzie targować się nie
można, to nie ma sensu obecnie. Sam czasem idę do bankomatu, gdy w sklepie
powiedzą, że gotówką będzie 5% taniej i jakoś z tego tytułu tragedii nie
robię. "Biznes jest biznes". Ale stawiajmy sprawę jasno. Cena chleba
wynosi 7 zł, jak pan zapłaci gotówkę, to go panu sprzedam za 2 zł. I
sprawa jasna. Tylko kto będzie chodził do sklepu, gdzie chleb kosztuje 7
zł? Ale to już sprawa marketingu. Ustawiania terminali obowiązku
ustawowego również nie ma.