Robert Tomasik <r...@g...pl> writes:

[CHF]

> Moim zdaniem za te kredyty powinni karnie odpowiedzieć zarówno bankowcy,
> ale i członkowie organów nadzoru finansowego. Od samego początku było
> wiadomo, że to oszustwo.

Wybacz, ale piszesz bajki. Od samego początku, to te kredyty były
jedynymi możliwymi kredytami, które można w ogóle było wziąć (no, były
jeszcze jakieś w euro, albo w jenach). Pamiętasz stopy procentowe w PLN?

Teraz ludzie pomstują, że nie wiedzieli o ryzyku kursowym, albo że te
ich kredyty w końcu wyszły gorzej niż złotówkowe. Albo że nieruchomości
staniały. To kwestia sklerozy?
Nie wiem w którym roku trzeba było się urodzić, by nie wiedzieć o ryzyku
kursowym, w szczególności w kontekście dużo większych i nagłych zmian
kursu złotówki. Przecież chwilę wcześniej w ogóle praktycznie wszystkie
transakcje tego typu były wyceniane w USD, ciekawe czemu?

Po prostu, życie było cięższe niż obecnie, i dotyczyło to także walut.

Natomiast to, że ludzie zachowują się jak stado owiec, to jest inna
sprawa. Oraz np. to, że wierzą, że jeśli coś działało w określony sposób
przez dłuższy czas, to tak będzie zawsze.

Należy zauważyć, że osoby, które wcześniej spłaciły kredyty w CHF wyszły
na tym duuuużo lepiej niż gdyby miały do czynienia z kredytami w PLN
(zakładając że takie byłyby w danym momencie możliwe).

> Gdy koleżankom i kolegom zaciągającym te
> kredyty tłumaczyłem, że cudów nie ma i jeśli bank na lokatach płaci
> kilka procent za wkład, to oprocentowanie - przez jakąkolwiek by tego
> walutę nie przeliczać - musi być wyższe, to nie wierzyli.

Bank na lokatach płacił nawet dużo więcej niż kilka procent.
Stopy procentowe związane z PLN były wysokie nie przez cud lub jego
brak, tylko z tej niezwykle prostej przyczyny, że złotówka była walutą
bardzo ryzykowną (a przynajmniej tak postrzeganą), i przy mniejszych
stopach nie byłoby chętnych do tworzenia depozytów.
Doskonale można to było obejrzeć chwilę wcześniej, gdy praktycznie
wszystkie oszczędności nawet osób fizycznych były denominowane
w dolarach.

Można się zastanawiać na temat szczegółów, czy stopy referencyjne
powinny być miesiąc wcześniej albo później o 0,5% wyższe albo niższe,
ale ogólna sytuacja była znana wszystkim, którzy w tamtych czasach mieli
jakieś pieniądze (niezależnie czy z plusem, czy z minusem).

> Teraz w sądach wygrywaj Ci, którzy nie spłacili. Ale nikt nie myśli o
> tych, którzy te kredyty pospłacali.

Dokładnie, a dodatkowo co z ludźmi, którzy potracili znacznie więcej
(w ogóle nie ten rząd wielkości) na np. gwałtownych spadkach PLN, albo
na depozytach w czasie PRL, albo na jeszcze innych katastrofach, których
w ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat mieliśmy tu sporo? Ci, którzy
kredyty pospłacali, mogli na tym zupełnie nieźle wyjść (w porównaniu do
innych kredytów z tego samego okresu, nie do obecnych i nie do takich
z np. ostatnich 10 lat).

Swoją drogą, nawet jeśli ktoś wziął kredyt w 2008 r. w wieku 25 lat
a więc urodził się w 1983 r. i o walutach miał blade pojęcie (nie
"załapał się" praktycznie na hiperinflację) - to nie miał nikogo,
jakiejś rodziny, itp. - kto by go uświadomił? Rozumiałbym takie problemy
w jakimś kraju na Zachodzie, ale w Polsce to była wiedza powszechna,
ćwiczona w praktyce raz po raz.
--
Krzysztof Hałasa