n...@p...pl napisał(a) w wiadomości:
<4...@g...c
om>...
>rozumiem że problemem jest niedostępność pełnych danych
>gdyż nie wiemy ilu mamy chorych "chwilowo" bezobjawowych
>
>ale najbardziej interesuje mnie, czy można coś zarzucić
>podejściu że liczę % tylko na grupie osób których los
>już został "rozstrzygnięty" (zmarły lub wyzdrowiały)
>
>czy takie podejście jest prawidłowe a jeśli nie to dlaczego?

Bo trzeba poczekać na koniec epidemii aby podliczyć.
A dodatkowo przebadać ze 37 mln (minus już przetestowanych)
na okoliczność przeciwciał, czy chorowali, w tym bezobjawowo
albo się zetknęli i uodpornili (nie ma dowodów na jaką skalę).
Jeżeli wyzdrowienie ma trwać 2-3 tygodnie to w tym czasie
na tym etapie epidemii więcej zachoruje.
Do tego dochodzi ilość i trafność testów oraz kwalifikacja zmarłych.

To ma _na razie_ za sobą Grenlandia. Wg oficjalnych danych
11 zachorowało, wszyscy wyzdrowieli, od kilku (kilkunastu?) dni
nie ma nowych przypadków.

Naprawdę skalę epidemii można szacować na podstawie liczby
zgonów, ale uwzględniając:
- średnią wieku (np. południe Europy - wysoka, Afryka zachodnia - b. niska)
- ogólny stan zdrowia społeczeństwa
- czy służba zdrowia nie jest w sytuacji krytycznej (np. Włochy w początkach
epidemii miały ponad 2,5 raza mniej łóżek z respiratorami niż Polska,
prawie 3 razy mniej niż Niemcy licząc do liczby mieszkańców).

Liczba stwierdzonych zarażeń daje słabe pojęcie bo zależy od ilości
testów na łebka (przodują w Europie Islandia, Luksemburg), ich trafności
(Korea Pd., w późniejszym okresie Chiny, Japonia).

Problemy to jeszcze będą, gdy okaże się, że część ozdrowieńców ma
konkretnie uszkodzone płuca i/lub serce.
Dać takiemu kredyt?

Arek