W dniu 2022-06-14 o 18:28, Piotr Gałka pisze:
> Dla uproszczenia:
> - KH z ratą malejącą - czyli rata=odsetki + stała część kapitału.
> - kredyt spłacany w 10 ratach (np. rocznych).
>
> Gdy nie ma inflacji po roku zostaje nam 90% i nominalnie i wartościowo.
> Jeśli jest duża inflacja to po roku zostaje nominalnie 90%, ale
> wartościowo to może być np. już tylko 80%.
>
> I właśnie to jest powodem tak dużego wzrostu rat w przypadku pojawienia
> się inflacji.
> Gdyby przyjąć, że po roku ma zostać 90% wartościowo, a nie nominalnie to
> raty by rosły tylko tak jak inflacja a nie wiele razy szybciej.
> Mogło by być, że ktoś wziął kredyt na 100, a po roku ma do spłacenia 110
> (ale to jest tylko 90% wartości tego 100 sprzed roku). Taki kredyt nie
> mógłby rosnąć w nieskończoność bo po drugim roku musiałoby zostać 80%
> wartości, po 9-tym 10%. Wartościowo byłby cały czas spłacany w takim
> samym tempie.
> Raty by rosły znacznie mniej bo mogło by być, że nawet nie całe odsetki
> są spłacane tylko reszta jest doliczana do kapitału i w ogóle nie spłaca
> się (nominalnie) kapitału. Nie jakoś tam tylko dokładnie z
> uwzględnieniem inflacji.
>
> Według mnie tak liczone kredyty nie wywoływały by takich problemów jak
> teraz są. Ludzie nie byliby zaskakiwani nagłym wzrostem rat x 2 czy
> jeszcze więcej. Raty by rosły mniej więcej jak inflacja i zakładając, że
> pensje również to obciążenie byłoby cały czas podobne (wynika z tego, że
> spłacamy równomiernie wartość a nie liczbę).
>
> Niektórych mogło by dziwić, że spłacam i mam więcej do spłacenia niż
> miałem, ale to ich problem.
> P.G.

Jest to jeden z wielu pomysłów z cyklu, jak pożyczyć pieniądze, żeby nie
oddawać wszystkiego, a w każdym razie oddać realnie mniej, niż się
pożyczyło.
A "problemy" biorą się stąd, że:
1. ludzie uważają, że mieszkanie i to nie małe im się "należy" i biorą
kredyty nie biorąc pod uwagę tego, czy ich stać na spłacanie. Często w
tym celu naciągają swoją zdolność kredytową lipnie podbijając dochody,
żeby w banku wyglądało, że mają większą zdolność.
2. drugi rodzaj ludzi, to amatorzy poradników o "wolności finansowej" i
rozmaitej maści "inwestorzy", którzy raz się pysznią swoim sprytem i
drogimi samosmrodami w leasiongu, a raz jęczą, jak im jest ciężko i żeby
im ktoś pomógł w niedostatku.

Poza tym jest "normalna większość", czyli ludzie, którzy kupili
mieszkania, w którzych mieszkają i spłacają raty, bo w międzyczasie ich
zarobki poszły do góry o wiele bardziej niż inflacja i raty.
Oraz kategoria zwykle niesłusznie pomijana, czyli ludzie, którzy by
chętnie mieszkanie kupili, żeby mieszkać i założyć rodzinę, ale byli
ostrożni i uznali, że mieszkania są za drogie, raty mogą wzrosnąć i w
efekcie mieszkań nie pokupowali (poniekąd słusznie), nadal mieszkają z
rodzicami, teściami lub gdzieś się gnieżdżą. Ci są najbardziej
poszkodowani i najbardziej niesłusznie ukarani za swój rozsądek.