"MK" <m...@i...pl> writes:

> Nie widze po prostu uzasadnienia do placenia za czyjes bledy. Czym
> wieksze zabezpieczenia tym wieksze ryzyko tzw. moral hazard. Zarowno
> ze strony instytucji finansowej przy inwestowaniu zdeponowanych
> srodkow, jak i klientow przy deponowaniu tam gdzie najwiecej placa bez
> brania pod uwage sposobu zarzadzania depozytami.

Wszystko pieknie, tylko przypadek nie ten.

> Abolicje finansowe instytucji pozyczkowych (kredytowych) dokonywane
> przez rzad, bank centralny czy inne podmioty, moga byc zacheta do
> ryzykownego zadluzania sie w przyszlosci, wtedy gdy ponoszacy ryzyko
> dojda do przekonania, ze nie beda musieli ponosic calkowitej
> odpowiedzialnosci radzenia sobie ze strata.

W przypadku BFG bank ponosi calkowita odpowiedzialnosc za straty.
Dopiero gdy bank upada sytuacja moze byc rozna.

To juz w ogole z innej bajki, ale owszem - istniejacej:

> Ryzyko naduzycia wzrasta, gdy zarzadzajacy
> instytucjami pozyczkowymi (lub bankami) wierza, ze moga dokonywac
> ryzykownych pozyczek (kredytów) - a te jezeli nie wystapia problemy,
> beda bardzo oplacalne, ale nie biora pod uwage tego, ze w razie
> klopotów ze splatami moga nie byc stanie pokryc wynikajacych z tego
> strat.

Ktos, kto to pisal, byl bardzo naiwny. To dziala inaczej. Oni wiedza,
ze maja szanse na spore zyski oraz na spora strate. W przypadku zysku
zarzadzajacy (ludzie) zatrzymuja go dla siebie, w przypadku straty,
i nastepnie upadlosci, ponosza tylko pewne koszty, duzo mniejsze od
potencjalnych zyskow.
W przypadku "normalnych" firm dziala to dokladnie tak samo, czesciowo
mozna ten problem rozwiazac gwarancjami bankowymi, depozytami
gwarancyjnymi, albo chocby odpowiednio wysokim kapitalem zakladowym
kontrahenta (najlepiej polaczonym z analiza zbadanego bilansu itd).

> Podatnicy, depozytariusze, oraz inni wierzyciele czesto musza
> przyjac na swoje barki przynajmniej czesc obciazenia ryzykownymi
> decyzjami instytucji kredytujacych.[1]

Tu akurat podatnicy nie maja bezposrednio z tym zwiazku. Klienci,
kontrahenci itd - oczywiscie.

> Moral hazard moze dotyczyc takze pozyczajacych. Moga oni nie
> zachowywac sie w sposób ostrozny - z punktu widzenia pozyczkodawcy -
> gdy inwestuja lub wydaja srodki lekkomyslnie. Na przyklad - wydajacy
> karty kredytowe moga limitowac swoim klientom poziom obciazen na
> kartach, poniewaz bez tych ograniczen mogliby oni wydac pozyczone
> srodki lekkomyslnie, prowadzac tym samym do zaniedbania obowiazku
> splaty.

Przeciez to nie jest zadne "takze" - to jest dokladnie ten sam
mechanizm, dzialajacy tak samo w odniesieniu do dluznika.

> W lancuchu kredytowym
> kazde ogniwo przynoszace dotad zyski bylo przekonanym, ze to nie ono
> ponosi ryzyko, bylo ono przerzucane na nastepne ogniwa.[2]

To akurat moze byc miejscami prawda, aczkolwiek wymagaloby to dosc
naiwnego pracownika "ogniwa".

> Brokerzy,
> którzy nie pozyczali wlasnych pieniedzy, "spychali" ryzyko na
> pozyczkodawców. Pozyczkodawcy, którzy sprzedali kredyty, zaraz po
> ubezpieczeniu ich zepchneli ryzyko na inwestorów. Banki inwestycyjne
> kupily kredyty i podzielily je na male kawalki w postaci papierów
> wartosciowych, których zabezpieczenie stanowia wierzytelnosci
> zabezpieczone hipoteka (ang. Mortgage-backed security, MBS). Przy
> czym, niektóre z tych papierów byly bardziej ryzykowne niz pozostale.
> Inwestorzy kupili papiery (zob. sekurytyzacja) i za pomoca transakcji
> hedge zabezpieczyli sie przed ryzykiem niewyplacalnosci oraz
> przedplaty, spychajac je dalej.

Oczywiscie, tym sposobem jak "system" sie krecil, wszyscy zarabiali,
gdy przestal sie krecic, tylko przestali chwilowo zarabiac, a zaplacic
za to musial Kowalski z Nowakiem (no, moze czesciej Smith z Brownem).
--
Krzysztof Halasa